بررسی ارتباط بین نسبت اندازه های سر و گردن فمور و اندازه های میله در پیامد درمان شکستگی های اینترتروکانتریک به روش dhs

مقدمه: درمان شکستگی اینترتروکانتریک امروزه یکی از معضلات اصلی در سنین بالا محسوب می شود. به خصوص در شکستگی های ناپایدار و بیماران دارای استئوپروز شدید نتایج درمان جراحی مطلوب نمی باشد. عوامل مختلفی در نتایج درمان موثرند که در این مطالعه یک معیار جدید که احتمالاً در پیش آگهی درمان موثر است، مطرح گردیده است. مواد و روش ها: از مهر سال 1385 تا شهریور 1389، تعداد89 بیمار که شکستگی اینترتروکانتریک ناپایدار داشته یا از نظر معیار (سایز) sighs استئوپروز نسبتاً شدید داشته اند (گروه 3- 1) و به روش dhs عمل جراحی شده اند و در تمام بیماران فاصله نوک تا انتها (tip apex distance) در محدوده mm25 بوده است، مطالعه شده اند. در این بیماران معیار y/b (نسبت قطر گردن فمور در میانه آن به قطر بدنه (nail)) x/a (نسبت بیش ترین قطر سر فمور به قطر سر میله) اندازه گیری شده و میزان شکست درمان در گروه های مختلف اندازه گیری شده است. نتایج: میزان کلی شکست درمان 27% (26 مورد) بوده، میانگین سنی بیماران 8/74 سال، 59 بیمار زن و 39 بیمار مرد بوده اند. بیش ترین میزان شکست درمان (61 مورد) در گروهb1 که معیار 6/3 ?y/b و هم چنین در گروه 2b (مورد) که 3?x/a داشته اند، دیده شده است. میانگین معیار y/b،3/38 و میانگین معیار x/a، 11/3 بوده است. نتیجه گیری: باتوجه به میزان بالای شکست درمان در کل بیماران (72%) و به ویژه میزان بالای آن در گروه های 1 bو 2 bکه نشان دهنده بالا بودن شکست درمان در اندازه های بالای سر و گردن فمور می باشد، باید در بیماران با شکستگی ناپایدار به ویژه افراد دارای اندازه های بالای سر و گردن فمور تمهیدات جدیدی برای بهبود پیش آگهی در نظر گرفته شود. واژه های کلیدی: شکستگی اینترتروکانتریک، tip apex distance، روش dhs.